Szariat, islamski totalitaryzm. Czy nasze dzieci będą żyły w totalitarnym świecie?

Najważniejszym źródłem Islamu jest Koran oraz opisy życia proroka zawartych w hadisach. Nieodłączną częścią Islamu jest również prawo koraniczne, zwane szariatem. Wielu z nas słyszało tą nazwę. Czy jednak prawo koraniczne jest takim samym systemem prawnym, jaki znamy? Czym jest szaria? Muzułmanie powiedzą, że szaria jest takim samym prawem religijnym jak katolickie prawo kanoniczne, lub czymś w rodzaju halachy – prawa żydowskiego. Jeśli przyjrzymy się bliżej szarii, stanowczo możemy stwierdzić, że tak nie jest. W przeciwieństwie do prawa kanonicznego, jak i żydowskiej halachy, które tylko regulują życie religijne swoich społeczności, szaria chce sprawować rządy zarówno nad muzułmanami jak i nad niewiernymi, czyli kafirami. Celem szarii jest totalna dominacja nad światem, objęcie swym zasięgiem całej ludzkości.

Dlaczego szaria jest tak ważnym elementem Islamu? Pamiętajmy jak trudnym w czytaniu jest Koran, który nie jest spisany chronologicznie, w którym wiele starszych wersów zostało anulowanych przez te nowsze. Hadisy zawierające wypowiedzi Mahometa, których w samym zbiorze Bukhariego znajdziemy ok 7 tyś., lub bardzo dużą biografię proroka zwaną „sira”. Z powodu tak wielu źródeł, które zawierają tak wielką ilość informacji, trudnych do przyswojenie przez przeciętnego muzułmanina skodyfikowano wszystkie słowa Allaha oraz słowa i czyny Mahometa w jednym kodeksie.

Szarię możemy zdefiniować, jako polityczną, wojskową i prawną doktrynę w religijnej otoczce.

Należy pamiętać, że prawo koraniczne reguluje każdy aspekt życia. Wskazuje muzułmaninowi jak powinien zachowywać się względem innych członków rodziny lub społeczności, mówi również jak powinien być rządzony świat.

Jednak to nie wszystko, szaria mówi np. jak pić wodę, jak się witać czy żegnać. Szaria nie pomija żadnego aspektu życia, jest to sposób na życie.

Regulacje dotyczące zachowania i postępowania dotyczą miedzy innymi:

Obowiązków religijnych i aktów czci

Skromnego zachowania i moralności

Umów o charakterze prywatnym i handlowym

Małżeństwa i rozwodu

Prawa rodzinnego

Dziedziczenia

Polityki i ekonomii

Praw indywidualnych jednostek

Należy podkreślić, że szaria jest niezbędna by wprowadzić w życie pięć filarów Islamu.

1) wyznanie wiary (el shahada)

2) rytualna modlitwa pięć razy dziennie po dwie minuty (el salat)

3) jałmużna (el zakat)

4) post (el ramadan)

5) pielgrzymka (el hajj)

Szaria określa jak się modlić, jak odbywać pielgrzymkę, jak należy dawać zakat.

Wielokrotnie usłyszymy, że większość muzułmanów w szczególności na zachodzie nic nie wie o szariacie i nie żyje zgodnie z tym kodeksem. Jednak jest to fałsz. Szariat kieruje całą muzułmańską wspólnotą. Każdy wyznawca Allaha musi znać, choć część wykładni zawartej w prawie koranicznym, choć nie koniecznie musi wiedzieć, że pochodzi to z prawa szariackiego.

Szariat jest pomocnym zbiorem wiedzy, który może pomóc w odnalezieniu odpowiedzi na wiele nurtujących nas pytań. Dzięki tej wiedzy, możemy dowiedzieć się np., czym jest dżihad. Dowiemy się, że dżihad jest sposobem na ekspansję islamu na świecie, że jest świętą wojną przeciw kafirom. Musimy uświadomić sobie, że problem tkwi w tym, że Islam nie jest tylko religią, lecz całym systemem, sposobem życia a szaria kreuje wizję islamskiej cywilizacji obejmującej cały świat.

Przykładowe kary zawarte w ustawodawstwie koranicznym

· Herezja, zniewaga religii lub boga, zabójstwo - kara śmierci ( zależnie od kraju może być stosowane: wieszanie, kamienowanie, bicie na śmierć, ścinanie oraz stosowany w dawnych czasach sposób ćwiartowania - stosowany był przez Arabów).

· Picie zakazanego w Islamie alkoholu - publiczna chłosta, zwyczajowo 40 uderzeń batem.

· Kradzież - odcięcie prawej ręki ( w krajach bardziej „cywilizowanych” zabiegu można dokonać w szpitalu, w miejscach takich jak obszary kontrolowane przez Państwo Islamskie, kary dokonuje się ostrym narzędziem bez znieczulenia często w miejscach publicznych).

· Cudzołóstwo - Kara śmierci przez ukamienowanie.

· Składanie fałszywych zeznań – chłosta

· Nieskromne kobiety - są okaleczane ( Obcięcie nosa, warg, uszu a często okalecza się całą twarz żyletką).

Na przestrogę dla kobiet, które chcą podróżować do krajów islamskich, gdzie prawo opiera się na szariacie, warto przybliżyć, z czym mogą się zetknąć i za co mogą ponieść surowe konsekwencje. Wyobraźcie sobie drogie panie taką sytuację. Jedziecie na urlop i poznajecie na pozór miłego muzułmanina, jednak pozory często mylą i ten miły mężczyzna okazuje się brutalnym zwyrodnialcem, który dopuści się na was gwałtu. Każda z was w swoim własnym kraju zgłosiłaby takie przestępstwo na policji w celu ścigania i ukarania takiego przestępcy. Jednak w krajach islamskich jest inaczej. W Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie seks pozamałżeński jest surowo zabroniony i karany, kobieta, która zgłosiłaby takie przestępstwo na pewno zostałaby osądzona i skazana nawet na kilkanaście miesięcy więzienia. Chociaż była ofiarą, ale jest kobietą, która według tamtejszego prawa dopuściłaby się cudzołóstwa. Jeśli jednak chciałaby wykazać swoją niewinność, że została do seksu przymuszona, potrzebuje czterech światków, ale pamiętajcie drogie panie, muszą to być tylko mężczyźni (muzułmanie), tylko oni mogą poświadczyć waszą wersję. Poświadczenie przez kobietę jest nieważne.

Dla pań, które poczułyby pewną słabość i chciałyby wyjść za mąż, za mieszkańca islamskich krajów orientu, mam pytanie, czy wiedzą, kim jest kobieta w tamtejszej kulturze? Jest własnością swojego męża. Jej prawnym obowiązkiem jest uprzyjemnianie życia swojemu panu. Zgodnie z szariatem zamężna kobieta może być gwałcona przez swojego męża, może być cieleśnie karana przez swojego małżonka. Kobieta musi pamiętać, że jeśli nie zadba o odpowiednie zapisy w kontrakcie małżeńskim to odejście od męża będzie niemożliwe. W przeciwieństwie do niej mężczyźnie wystarczy trzykrotnie poinformować swoją żonę w obecności dwóch świadków, oczywiście mężczyzn, że ją porzuca i po sprawie, jest wolny.

Pamiętajcie drogie panie o swoich przyszłych dzieciach. Pamiętajcie, że prawa do dzieci mają tylko mężczyźni. Po rozwodzie dzieci przypadają byłemu mężowi. Niezależnie od wiary wyznawanej przez kobietę dzieci są wychowywane w Islamie.

Dla niezorientowanych jak szaria kreuje życie w państwach islamskich, dobrym przykładem będzie państwo, które jest matecznikiem Islamu. Państwem tym jest Arabia Saudyjska. W państwie tym obowiązuje zakaz każdego innego kultu niż Islam, obowiązuje zakaz modlitwy i chrześcijańskiego nauczania. Żadnemu Chrześcijaninowi nie wolno obchodzić chrześcijańskich świąt. Posiadanie Biblii jest przestępstwem a w całym królestwie Saudów nigdzie nie ma żadnego Kościoła. Warto nadmienić, że chyba nikt nie słyszał, by tak „straszny” Kościół Katolicki nawoływał do burzenia meczetów w Rzymie i w całej Europie, by nawoływał władze do masowych aresztowań muzułmanów tylko z powodu ich religii. W tym samym czasie tak tolerancyjny i miłosierny Islam za pośrednictwem władz państwowych i w majestacie koranicznego prawa dokonuje aresztowań chrześcijan tylko z powodu udziału we wspólnej modlitwie w prywatnym domu. Podkreślmy, że kara więzienia w Arabii Saudyjskiej nie jest tym samym, co kara w Europie, w której więzienia bardziej przypominają sanatoria. Saudyjskie więzienie oznacza tortury, gwałty na chrześcijańskich kobietach, brak wszelkich praw.

Ludzie, którzy mówią, że Islam w swej historii był tak tolerancyjny, szanował innowierców, a tylko chrześcijanie wszczynali agresywne wojny przeciwko pokojowym muzułmanom, powinni poznać Pakt Omara z 637 r z początkowych lat istnienia Islamu. Pakt ten nazwano imieniem swojego kodyfikatora kalifa Omara. Pakt jest narzuconą umową między muzułmanami a podbitymi ludami księgi ( żydzi i chrześcijanie). Pakt ten nadawał Chrześcijanom status „dhimmi”, ludzi będących pod ochroną muzułmanów przed … muzułmanami.

PAKT OMARA

W naszych miastach i na okolicznych obszarach nie wolno nam budować nowych klasztorów, kościołów, zakonów czy mnisich cel, ani też za dnia czy też w nocy nie jest nam dozwolone odbudowywać tych, które popadają w ruinę lub które są położone w muzułmańskich dzielnicach.

Nasze bramy będą szeroko otwarte dla wędrowców i podróżników. Zapewnimy trzydniowe mieszkanie i wyżywienie wszystkim muzułmanom, którzy do nas zawitają.

W naszych świątyniach i naszych siedzibach nie będziemy dawać schronienia szpiegom, ani ukrywać ich przed muzułmanami.

Nie będziemy publicznie manifestować naszej religii, ani też nikogo nawracać.

Nie będziemy odwodzić naszych pobratymców od nawrócenia się na islam, jeśli będą tego pragnąć.

Będziemy okazywać szacunek muzułmanom i będziemy im ustępować miejsca, jeśli będą chcieli usiąść.

Nie będziemy starali upodobnić się do muzułmanów, naśladując ich sposób ubierania się.

Nie będziemy jeździć w siodłach, nosić przypasanych mieczy czy też posiadać jakiejkolwiek innej broni lub nosić jej przy sobie.

Nie będziemy umieszczać arabskich inskrypcji na naszych pieczęciach.

Nie będziemy sprzedawać fermentowanych napojów – alkoholu.

Będziemy ścinać włosy z przedniej części naszych głów, zachowując krótki kosmyk włosów na znak poniżenia.

Będziemy zawsze ubierać się tak samo, gdziekolwiek jesteśmy, a wokół pasa nosić będziemy zunar – chrześcijanie i żydzi byli zmuszeni nosić specjalne ubrania.

Nie będziemy nosić na widoku naszych krzyży ani obnosić się z księgami na muzułmańskich drogach i targach. W naszych kościołach nie będziemy głośno używać kołatki. Nie będziemy podnosić głosu, gdy podążamy za naszymi zmarłymi.

Nie będziemy brać niewolników przydzielonych muzułmanom.

Nie będziemy budować domów wyższych niż muzułmańskie.

Jeśli ktoś umyślnie zaatakuje muzułmanina, ochrona niniejszego paktu przestaje go obejmować.

Pakt Omara narzucał „dhimmi” płacenie podatków, z których oczywiście byli zwolnieni muzułmanie, czyli byli zmuszeni płacić haracz swoim islamskim panom. Była to dżizja, podatek pogłówny w wysokości 50% swoich dochodów oraz podatek gruntowy. Chrześcijanie nie mogli bronić się w szariackich sądach, więc byli postawieni od samego początku po przegranej stronie w sporach z muzułmanami.

Tak było w przeszłości i tak jest dzisiaj. Tak było w czasach pierwszych kalifów, tak było w Osmańskiej Turcji, ale tak jest i dzisiaj np. w Arabii Saudyjskiej czy na terenach zajmowanych przez Państwo Islamskie ( ISIS).

Zastanówmy się jak postrzegamy świat i jaki świat chcemy zostawić swoim dzieciom i wnukom. Czy chcemy by Ci, co przyjdą po nas, żyli, jako wolni ludzie, czy jako „dhimmi”? Wszystko jest w naszych rękach. Wszystko zależy od tego czy zaczniemy interesować się otaczającym nas światem i zaczniemy dostrzegać otaczające nas zagrożenia.

Do tekstu dołączam kilka linków godnych polecenia: